وسواس فکری کودکان معمولاً بخشی طبیعی از رشد آنهاست، اما نظارت بر شدت و تأثیر این علایق بر زندگی روزمره آنها ضروری است چون اگر کنترل و مدیریتی روی وسواس فکری صورت نگیرید می تواند بر فعالیت هایی چون در مدرسه، زندگی خانگی یا فعالیتهای تفریحی تاثیرگذار باشد اما چه زمانی باید نگران اختلال وسواس فکری-اجباری (OCD) در کودکان باشیم.
وسواس فکری کودکان
وسواس فکری، تصورات و تکانه های غیرمنطقی هستند که فرد آنها را غیرواقعی، مزاحم و ناخواسته احساس می کند. در کودکان، وسواس ممکن است بر نحوه چیدمان اسباب بازی ها یا سایر وسایل شخصی در اتاق بازی حاکم باشد. در نوجوانان، افکار و تکانه ها ممکن است باعث ترس از آلودگی یا نگرانی بیش از حد نسبت به مناسک مذهبی، مانند دعای مداوم شود. برای تسکین اضطراب ناشی از این وسواسها، یک جوان ممکن است قبل از پوشیدن پیراهن، دهها بار دست به تشریفات اجباری مانند بستن دکمهها و باز کردن دکمههای آن بزند.
علائم ممکن است در سن سه سالگی ظاهر شوند. حتی کودکان خردسال اغلب میدانند که وسواسهایشان بیمعناست، اما ممکن است در متوقف کردن خود درمانده باشند.
درمان OCD
دو نوع درمان اصلی برای کمک به کودکان و نوجوانان برای مدیریت بهتر OCD استفاده می شود: نوعی از گفتار درمانی که به عنوان درمان شناختی رفتاری شناخته می شود و دارو. رویکرد ایده آل این است که قبل از روی آوردن به دارو، درمان شناختی رفتاری را امتحان کنید.
1. گفتار درمانی
یک نسخه از درمان شناختی رفتاری، به نام مواجهه و پیشگیری از پاسخ، اغلب برای کمک به افراد مبتلا به OCD در هر سنی استفاده می شود. در طول درمان، پزشک به تدریج فرد را – چه از نظر جسمی یا ذهنی (از طریق تخیل) – در معرض چیزها، مکان ها و شرایطی قرار می دهد که وسواس های او را تحریک می کند. اگر همه چیز خوب پیش برود، فرد یاد می گیرد که اضطراب را تحمل کند و این باعث می شود که رفتارهای اجباری غیرضروری باشد.
رفتار درمانی به جلسات هفتگی به مدت چندین ماه نیاز دارد. تکالیف روزانه نیز مهم است، زیرا شرایطی که وسواسها و تشریفات را برمیانگیزد برای هر فرد متفاوت است و همیشه نمیتوان آن را به راحتی در مطب یک درمانگر بازتولید کرد.
2. دارو
داروهای اختلال وسواس فکری-اجباری کودکان (OCD) ممکن است تحت شرایط مختلفی توصیه شود:
شدت علائم:
اگر علائم OCD متوسط تا شدید باشد و باعث اختلال قابل توجهی در زندگی روزمره شود، مانند تأثیر بر مدرسه، روابط و عزت نفس، اغلب دارو در نظر گرفته می شود.
بی اثر بودن درمان به تنهایی:
اگر کودک به اندازه کافی به روان درمانی، به ویژه درمان شناختی- رفتاری (CBT) با مواجهه و پیشگیری از پاسخ (ERP) پاسخ نمی دهد، ممکن است دارو به عنوان یک درمان کمکی توصیه شود.
طول مدت علائم:
زمانی که علائم وسواسی و اجباری در طول زمان پایدار و ناتوان کننده بوده اند، ممکن است دارو درمانی ضروری تلقی شود.
نگرانی های ایمنی:
اگر رفتارهای OCD خطر ایمنی ایجاد کند یا منجر به ناراحتی قابل توجهی برای کودک یا خانواده شود، دارو می تواند ابزار مهمی در مدیریت علائم باشد.
اختلالات همزمان:
اگر کودکی دارای شرایط همراه (مانند اضطراب یا افسردگی) باشد که درمان او را پیچیده می کند، دارو ممکن است به رفع این مسائل و ایجاد تسکین کمک کند.
داروها مورد استفاده
مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs) مانند فلوکستین (پروزاک) و سرترالین (زولوفت) داروهایی هستند که اغلب در جوانان مبتلا به OCD استفاده می شوند. دو ماه یا بیشتر طول می کشد تا بر علائم OCD اثر بگذارند – مدت زمانی طولانی تر از زمانی که معمولاً برای تسکین افسردگی طول می کشد. افراد جوان ممکن است نیاز به مصرف SSRI برای حداقل یک سال و گاهی اوقات به طور نامحدود داشته باشند. هنگامی که این دارو تنها درمان است، جوان ها معمولاً در صورت قطع مصرف آن در چند ماه بعد دوباره عود می کنند.
در نهایت، تصمیم به استفاده از دارو باید با مشورت یک متخصص مراقبت های بهداشتی واجد شرایط، مانند روانپزشک کودک یا متخصص اطفال که در زمینه سلامت روان تخصص دارد، گرفته شود. آنها می توانند به سنجش منافع در برابر عوارض جانبی احتمالی کمک کنند و یک برنامه درمانی مناسب برای نیازهای کودک تنظیم کنند. تحقیقات آینده ممکن است راه را برای گزینه های دارویی بهتر یا روان درمانی کوتاه مدت موثر نشان دهد. تا آن زمان، شواهد نشان می دهد که تسکین برای جوانان مبتلا به OCD به افزایش دسترسی آنها به درمانگران شناختی-رفتاری با تجربه بستگی دارد.
منبع:
health harvard
دیدگاهتان را بنویسید
می خواهید در گفت و گو شرکت کنید؟خیالتان راحت باشد :)